Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό

   
Ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό

Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο οικονομικο-παραγωγικό, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι διάφορες οικονομικές θεωρίες και ιδιαίτερα ο Μαρξισμός. Δεν είναι καν ζώο εργαζόμενο. Δε ζει, για να εργάζεται, όπως η μέλισσα και το μυρμήγκι, αλλά εργάζεται, για να ζει.
Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό κι εκείνο που κυρίως τον ενδιαφέρει δεν είναι τόσο η οικονομική ανάπτυξη όσο η συμμετοχή στην πολιτική απόφαση. Γιατί η πολιτική απόφαση είναι εκείνη που θα ρυθμίσει και την οικονομική ανάπτυξη, αυτή, η πολιτική απόφαση, είναι η υποδομή των ανθρώπινων κοινωνιών και όλα τα άλλα, και η οικονομική ανάπτυξη μαζί, είναι το εποικοδόμημα και εξαρτώνται από το χαρακτήρα του πολιτεύματος.
Αν το σύγχρονο οικονομικό ιδεώδες είναι η αλληλεξάρτηση, που υπάρχει στην παγκόσμια αγορά, το οικονομικό ιδεώδες της αρχαίας ελληνικής πόλης-κράτους ήταν η αυτάρκεια (Αριστ. Πολ. Α, 1252β 27-30). Η αυτάρκεια ως βασικό οικονομικό αίτημα βρίσκεται σ' όλες τις μικρές κοινωνίες, παρά το εμπόριο που αναπτύσσεται κατά καιρούς και κατά τόπους, και το οποίο δε θεραπεύει πάντα ανάγκες ζωτικές. Η οικονομική αλληλεξάρτηση συμπορεύεται με την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη και από πλευρά πολιτική προϋποθέτει το μεγάλο συγκεντρωτικό και με ολιγαρχικούς θεσμούς οργανωμένο κράτος, ενώ από πλευρά τεχνική προϋποθέτει την εξέλιξη των συγκοινωνιών και των επικοινωνιών. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε πως υπάρχει η πρώτη, (η ολιγαρχική πολιτική προϋπόθεση) και δεν υπάρχει και η δεύτερη (η ανάπτυξη της επικοινωνίας), τότε το μεγάλο συγκεντρωτικό κράτος, θα στηρίζεται κυρίως στην προσπάθεια για αυτάρκεια, για λόγους καθαρά τεχνικούς. Όμως όποιο και να είναι το οικονομικό ιδεώδες, όποια κι αν είναι η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η πολιτική κατάσταση έχει τον πρωτεύοντα ρόλο.
Η αυτάρκεια των ελληνικών πόλεων στηριζόταν στη φορολόγηση μόνο των πλούσιων μελών της κοινότητας. Και η κοινότητα τα διαχειριζόταν με βάση τις κοινές ανάγκες, λαμβάνοντας υπόψη κυρίως τους πενέστερους. Γι' αυτό και οι Έλληνες μιλούσαν για το Κοινό των Αθηναίων, το Κοινό των Θηβαίων, το Κοινό των Μηλίων, το Κοινό των Ναξίων κ.λπ. και δεν χρησιμοποίησαν ποτέ τον όρο «κράτος» με τη σημερινή έννοια.
Στη Δημοκρατία της Αρχαίας Ελλάδας οι πλούσιοι πλήρωναν τα έξοδα του Κοινού και οι φτωχοί ασκούσαν την εξουσία: κάτι το αδιανόητο, ακόμη και για το πιο προηγμένο από τα σημερινά πολιτεύματα, όπως είναι ο Κοινοβουλευτισμός δυτικού τύπου, στον οποίο ζούμε. Γιατί ο Κοινοβουλευτισμός και οι ποικιλώνυμες παραλλαγές του δεν είναι παρά ολιγαρχικές πολιτειακές παραλλαγές.
Το δημοκρατικό οικονομικό ιδεώδες δεν ήταν η οικονομική ανάπτυξη. Αυτή λίγο ως πολύ θεωρούνταν σαν κάτι το δοσμένο, το αυτονόητο. Το οικονομικό αίτημα της Δημοκρατίας ήταν η ανακατανομή του πλούτου, η προσπάθεια για να γίνει η ζωή όλων των πολιτών ευφρόσυνη, χαρούμενη, ευτυχισμένη.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί (καμμία σχέση με την σημερινή τους μορφή) καθόριζαν πολύ συγκεκριμένα τον τρόπο με τον οποίο οι πλούσιοι μπορούσαν να διαθέσουν τα λεφτά τους. Ο πλούτος στην αρχαία Αθήνα έδινε μόνο τη δυνατότητα να ξοδέψει κανείς για την πόλη και οι πλούσιοι διαπαιδαγωγούνταν από τους δημοκρατικούς θεσμούς όχι στο να φοροδιαφεύγουν, αλλά στο να θεωρούν μεγάλη τους τιμή να ευεργετήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πατρίδα και τους συμπολίτες τους. Έτσι χαίρονταν τα πλούτη τους χωρίς φόβους και άγχη και δίχως τη συνδρομή σωματοφυλάκων.
Ποιος είναι πιο ευτυχισμένος ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης ή οποιοσδήποτε σύγχρονος μεγιστάνας του πλούτου, Έλληνας ή ξένος, που είναι υποχρεωμένος να ζει, ο ίδιος και οι πλησιέστεροι συγγενείς του, περιχαρακωμένοι στο αρχοντικό τους, στη σκιά των σωματοφυλάκων τους, σε χρυσή φυλακή, ή ο Κίμωνας που, υποχρεωμένος από τα θέσμια της Αθηναϊκής Πολιτείας να διαθέτει αφειδώς τα πλούτη του για την πόλη και τους συμπατριώτες του, είχε πάντα το σπίτι και τους κήπους του ανοικτούς και προσιτούς σ' οποιοδήποτε Αθηναίο και κυκλοφορούσε ελεύθερα παντού, χωρίς το φόβο καμιάς επίθεσης;
Και κάτι άλλο. Κύριο καθήκον του πολίτη στην Αρχαιότητα αλλά και σήμερα είναι η τεκνοποιία. Γιατί χωρίς αυτή δεν είναι δυνατή η ύπαρξη της πόλης, του έθνους, η συνέχιση της ζωής γενικότερα. Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν βέβαια υπέρ της ολιγοτεκνίας αλλά όχι υπέρ της ατεκνίας. Ο Ησίοδος πρότεινε μονοτεκνία και ο Πλάτωνας διτεκνία, όχι όμως ατεκνία. Κάθε κοινωνική ομάδα που προάγει ή πρεσβεύει την ατεκνία είναι κατ ουσία αντικοινωνική.
Και θα επαναλάβουμε ως Χρυσή Αυγή πως η αποκατάσταση της αξιοκρατικής Δημοκρατίας στον τόπο, όπου γεννήθηκε, θα αποθάρρυνε και θα απενεργοποιούσε κάθε αντιδημοκρατική, δηλαδή αντικοινωνική, δραστηριότητα και θα ανέδειχνε πάλι την Ελλάδα.
Αντί αυτού όμως, παρατηρούμε την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, με έναν περιφερόμενο πολιτικό θίασο, να ξευτελίζει την χώρα μας και τα χρεωκοπημένα ΜΜΕ, να συμπράτουν στην ευτέλεια ενός ολόκληρου λαού ΕΝΑΝΤΙ 30 αργυρίων.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για να ξεβρωμίσει ο τόπος!

Παναγιώτης Παγκάκης
Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Καρδίτσας
Ελληνική Αυγή για την Θεσσαλία